| władca | przyczyna śmierci | data |
|---|---|---|
| nieznany z imienia książę polański, brat Mieszka I | Jak podaje kronikarz Widukind z Korbei w swych Res gestae saxonicae (Dzieje saskie), zginął w jednej z dwóch bitew, w których Wieleci i saski banita Wichman pokonali wojska polańskie. | 963/965 |
| Bezprym Bolesławowic | Jak podaje autor Roczników hildesheimskich, książę Bezprym został zabity przez swoich, nie bez poduszczenia braci, z powodu najstraszniejszej srogości swego tyraństwa. Zapiska ta nie może odnosić się z pewnością do Ottona, gdyż w chwili zgonu (1033 - wg. Rocznika kapituły krakowskiej) nie miał już braci, tylko jednego brata. Gotfryd z Viterbo zanotował w swej kronice, iż to Mieszko II Lambert został zabity przez własnego miecznika, jednak zapis ten wyniknął z błędnego przepisania przez kronikarza informacji ze starszej kroniki Ottona z Fryzyngi, w której to brat Mieszka, Otto miał zostać zabity przez własnego poddanego. W Dziejach Konrada II kronikarz Wipo podaje natomiast, iż Otto sprowadzony do ojczyzny i ustanowiony księciem przez cesarza, zachowując się po jakimś czasie niezbyt ostrożnie został skrycie zabity przez kogoś ze swojego otoczenia. W późniejszych zdaniach mowa jest o powrocie Mieszka II do kraju i podziale królestwa pomiędzy Mieszka i dwie inne osoby (1032), co miało poskromić nieco ich zuchwałość. Wydaje się zatem, iż opis śmierci nie odnosi się do Ottona, o którym wiadomo, iż zmarł dopiero w roku 1033. Wszystkie te zapisy dość dowolnie mieszają postaci Mieszka II, Bezpryma i Ottona. Najpewniej Mieszko zmarł jednak wskutek nagłej choroby (na co wskazuje zapiska Roczników hildesheimskich o przedwczesnej śmierci). Pewny jest natomiast tragiczny zgon Bezpryma, spowodowany przez zamachowców. Zabójstwo także Ottona Bolesławowica należy uznać za prawdopodobne, ale niedostatecznie udokumentowane. | zima/wiosna 1032 |
| Otto Bolesławowic ??? | 1033 | |
| Bolesław II Szczodry | Prawdopodobnie zamordowany (Gall Anonim pisze, iż Bolesław z powodu swojej pychy i skłonności do wywyższania się wielką ściągnął na siebie nienawiść Węgrów i, jak mówią, przyspieszył tym swoją śmierć). | 2/3 IV 1081 albo 1082 |
| Mieszko Bolesławowic | Prawdopodobnie został otruty w czasie uczty. Gall Anonim w następujący sposób opisuje śmierć Mieszka: Powiadają mianowicie, że jacyś wrogowie z obawy, by krzywdy ojca nie pomścił, trucizną zgładzili tak pięknie zapowiadającego się chłopca; niektórzy zaś z tych, którzy z nim pili, zaledwie uszli niebezpieczeństwu śmierci. | 7 I 1089 |
| Zbigniew | Istnieje teoria, iż powodem nagłej śmierci było brutalnie przeprowadzone (ok. 1112 roku) wydarcie oczu. Możliwe, iż Zbigniew zmarł dopiero 8 VII 1113 jako mnich benedyktyński w klasztorze w Tyńcu z innej przyczyny. | ok. 1112 (?) |
| Henryk sandomierski | Zginął w bitwie z Prusami (w czasie krucjaty), gdy wraz ze swoim oddziałem został wciągnięty przez pruskich przewodników w zasadzkę na mokradłach: w boju liczne odniósłszy rany, na próżno przez swoich broniony, pierwej żywot niżeli oręż położył, gdyż radniej mu było umrzeć chwalebnie niż żyć z niesławą. | 18 X 1166 |
| Bolesław, syn Kazimierza II Sprawiedliwego | Zginął przygnieciony drzewem, które nieostrożnie podcinał. Jan Długosz podał wersję nieco inną - być może opartą na tradycji ustnej: Bolesław dla zabawy podcinał jakieś drzewo, żmija, która się po pniu zsunęła, ugryzła Bolesława w delikatną jak u młodego szyję i nagle w gwałtowny sposób udusiła i pozbawiła życia i to tak szybko, że podniesiony z ziemi przez stojących dokoła nie wydał głosu ni jęku. | 16 IV 1182 |
| Kazimierz II Sprawiedliwy | Prawdopodobnie otruty (na kartach kroniki Wincentego Kadłubka znajduje się informacja, iż książę zmarł nagle w czasie uczty, którą zorganizował z okazji dziesięciolecia sprowadzenia do Krakowa relikwii Św. Floriana: kiedy wszyscy wszędy się weselili - [książę], ta jedyna - ta osobliwa gwiazda ojczyzny, gdy zadawał właśnie pewne pytania biskupom o zbawienie duszy, wychyliwszy maleńki kubek - na ziemię się osunął i ducha wyzionął). W Roczniku Traski (I poł. XIV wieku) pojawia się następująca zapiska: 1195. [...] Książę Kazimierz ojciec Leszka i Konrada zmarł w Krakowie nagłą śmiercią, z powodu otrucia przez pewną kobietę. w wieku XV Jan Długosz w swej kronice twórczo rozwinął wątek kobiety: Jedni wyrażali przekonanie, że go powaliła choroba, inni, że napój miłosny, który podobno podała mu pewna kobieta z Krakowa, żeby rozpalić jego uczucie i zmysły ku sobie. Ponieważ mimo upomnień ze strony biskupa krakowskiego Fulka nie wzdragał się przed występnym cudzołóstwem, naraził się na nagłą, niespodziewaną śmierć przez otrucie. | 5 V 1194 |
| Bolesław Mieszkowic | Zginął w bitwie nad Mozgawą (dzidą przeszyty). | 13 IX 1195 |
| Konrad Kędzierzawy | Udał się do puszczy tarnowskiej, gdzie podczas polowania, spadłszy z konia, złamał kręgosłup i umarł. | 4/5 XI 1213 |
| Leszek I Biały | Zamordowany zapewne z inicjatywy wielkorządcy Pomorza Gdańskiego, Świętopełka, przy współudziale Władysława Odonica | 23/24 XI 1227 |
| Przemysł, domniemany syn Konrada mazowieckiego (?) | W XIII-wiecznej Kronice polsko-śląskiej powstałej w Lubiążu przy opisie wydarzeń w dzielnicy krakowskiej po śmierci Leszka Białego znajduje się następujący zapis: [Henryk Brodaty] zajął je [władztwo krakowskie] po odniesieniu dwóch zwycięstw nad Konradem [...] Jedno odniósł pod Skałą zamkiem wzniesionym przez księcia Henryka, w której [bitwie] zginął Przemysł, syn pierworodny księcia Konrada. Relację tę powiela w XV wieku Jan Długosz, dodając, iż młody książę zginął walcząc w pierwszych szeregach (jest to zapewne tylko zabieg literacki, nie poparty żadnymi źródłami). UWAGA: Istnienie tego syna Konrada mazowieckiego jest niepewne, wobec milczenia o nim współczesnych dokumentów kancelarii mazowieckiej. | VII 1228 |
| Władysław III Laskonogi | Zamordowany (jak podaje francuski kronikarz-cysters Alberyk z Trois Fontaines: zabrał ze sobą na noc pewną teutońską dziewczynę, która nie mogąc ścierpieć zadawanego gwałtu, przeszyła mu gwałtownie brzuch nożem, który skrycie ze sobą wzięła). | 18 VIII lub 3 XI 1231 |
| Henryk II Pobożny | Zginął w bitwie z Mongołami pod Legnicą (zgodnie z relacją Jana Długosza kiedy podniósłszy prawą rękę chciał ugodzić Tatara, który mu zagrodził drogę, drugi Tatar przebił go dzidą pod ramię. [Henryk] zwiesiwszy ramię, zsunął się z konia ugodzony śmiertelnie. Tatarzy wśród głośnych okrzyków i chaotycznej, nieprawdopodobnej wrzawy ujmują go i wyciągnąwszy poza teren walki na odległość dwóch miotów z kuszy, mieczem obcinają głowę, zerwawszy odznaki, pozostawiają nagie ciało. Uzupełnia ten opis notka z Historii Tartatorum, gdzie dodano, iż przed ścięciem Tatarzy rozkazali Henrykowi uklęknąć przed zmarłym, księciem, który został zabity w Sandomierzu). | 9 IV 1241 |
| Siemowit I mazowiecki | Zamordowany przez oddział litewski (czynu tego miał osobiście dokonać szwagier księcia, Szwarno albo ruski banita Eustachy Konstantynowicz). Kronika wielkopolska informuje, iż po nagłym rusko-litewskim najeździe na Jazdów, Siemowit wraz z synem Konradem zostali pojmani. Napastnicy pojmawszy ich obeszli się z nimi haniebnie. Szwarno zaś, syn siostry Daniela, króla Rusi, własnoręcznie uciął głowę wspomnianemu księciu Siemowitowi, w takich okolicznościach pojmanemu [...] | 23 VI 1262 |
| Henryk III Biały | Prawdopodobnie otruty (Jan Długosz stwierdza, iż książę zmarł z powodu długotrwałej choroby i [podanej mu] trucizny). | 3 XII 1266 |
| Władysław salzburski | Prawdopodobnie otruty (Kronika wielkopolska podaje następującą informację: swoi Ślązacy niegodziwie, jak powiadają, otruli go; Jan Długosz twierdzi, iż książę zmarł wyczerpany długotrwałą chorobą: podejrzewano bowiem niektórych rycerzy wrocławskich, że podali mu truciznę w jedzeniu). | 27 IV 1270 |
| Konrad I głogowski | Jak podał Piotr z Byczyny w swojej Kronice książąt polskich, książę zginął od trucizny. | 6 VIII 1273 albo 1274 |
| Leszek II Czarny | Zaraza (prawdopodobnie dżuma). | 30 IX 1288 |
| Przemko ścinawski | Zginął w bitwie pod Siewierzem (Nagrobki książąt śląskich podają informację, iż Przemko dostał się do niewoli Bolesława II płockiego i Władysława Łokietka, gdzie został odarty ze zbroi i zasztyletowany - obecnie fakt ten jest kwestionowany). | 26 II 1289 |
| Henryk IV Prawy | Prawdopodobnie otruty (zgodnie z informacją zawartą w styryjskiej Kronice Ottokara, przez własnego lekarza; źródła polskie nie znają osoby truciciela - Piotr z Byczyny zanotował w swojej Kronice książąt polskich informację, iż książę zmarł pozbawiony życia kubkiem trucizny; z kolei inne XIV-wieczne źródło, tzw. Rocznik kujawski, nie porusza w ogóle kwestii otrucia: Henryk miał umrzeć od dłuższego czasu złożony chorobą). | 23 VI 1290 |
| Kazimierz II łęczycki | Zginął w bitwie z Litwinami pod Trojanowem n. Bzurą. Jak podaje Długosz: po krwawej walce, kiedy wielu jeńców w ferworze bitwy umknęło, pokonany przez chmarę barbarzyńców, walcząc bardzo odważnie w pierwszych szeregach, pada w największym tłumie wrogów i ponosi chlubną śmierć. | 10 VI 1294 |
| Przemysł II | Zamordowany przez brandenburskich najemników (Przemysł miał zostać porwany do Brandenburgii, ale skromne straże królewskie wdały się w walkę z napastnikami; w walce tej ciężko raniono Przemysła, po czym uprowadzono go; z powodu rozległej rany i upływu krwi, nie mógł utrzymać się w siodle i opóźniał ucieczkę; napastnicy dobili go i porzucili ciało we wsi Sierniki); XIV-wieczny Rocznik kołbacki informuje, iż mordercą Przemysła był rycerz Jakub Kaszuba (prawdopodobnie Pomorzanin z rodu Güntersbergów). | 8 II 1296 |
| Przemko II, książę głogowski | Otruty przez własnych wasali (zgodnie z informacją podaną przez Kronikę książąt polskich). | 11 I 1331 |
| Bolesław Jerzy II, książę halicko-wołyński | Otruty przez ruskich bojarów (jak podaje w swojej kronice Janko z Czarnkowa, Bolesław, syn Trojdena księcia mazowieckiego, obrany przez Rusinów jednogłośnie na księcia i pana, zgładzony został za pomocą trucizny, bo usiłował zmienić ich prawo i wiarę). | 21 III 1340 |
| Bolesław III płocki | Zginął (w miejscowości Mielnik) podczas polsko-węgierskiej wyprawy wojennej przeciwko Litwinom (być może miało to miejsce podczas próby udaremnienia ucieczki Kiejstuta i innych jeńców litewskich). | 20 VIII 1351 |
| Bolesław III Rozrzutny | Według Kroniki książąt polskich Bolesław zjadł aż trzynaście kurczaków podczas wielkiej uczty wydanej z okazji zakończenia Wielkiego Postu i zmarł na niestrawność. | 21 IV 1352 |
| Władysław, książę cieszyński | Zmarł w Pizie. Istnieją dwie wersje opisujące powód jego śmierci:
| (po 15) V 1355 |
| Bolko, syn Bolka II Małego (?) | Kilkuletni chłopiec miał podczas zabawy zostać (niechcący) uderzony kamieniem w głowę przez książęcego błazna, w następstwie czego zmarł. Miało to miejsce na dziedzińcu zamku w Bolkowie. Błazen został za ten czyn skazany na śmierć przez ścięcie, a wyrok wykonano przed bramą miejską. UWAGA: Relacja ta pojawiła się w kilku kronikach z końca XVI wieku, przy czym część z nich wskazuje, iż miał to być syn księcia ziębickiego (nie świdnickiego). Istnienie tego syna Bolka II Małego i cała historia tragicznego wypadku są niepewne, ze względu na milczenie źródeł XIV-wiecznych. | /28 VII 1368 |
| Henryk mazowiecki, biskup-nominat płocki | Prawdopodobnie otruty przez własną żonę (sic!), księżniczkę litewską Rygnałłę. | zima 1392/1393 albo 7 V 1393 |
| Bolesław IV, książę legnicki | Zginął ugodzony kopią podczas turnieju rycerskiego. | 3/4 III 1394 |
| Henryk VIII Młodszy Wróbel | Zginął w wyniku ran od włóczni, odniesionych w czasie turnieju rycerskiego, który odbywał się w Legnicy. | 14 III 1397 |
| Henryk VIII, książę legnicki, biskup kujawski | W kontynuacji krzyżackiej Kroniki ziemi pruskiej Piotra z Dusburga, podano, iż tego samego roku [1398 - przyp. wł.] pan Dobrogost, arcybiskup gnieźnieński, gościł czcigodnego ojca, pana Henryka, księcia śląskiego i legnickiego, wtedy biskupa włocławskiego. W czasie biesiady podano mu truciznę; pozbawiony sił kazał się zawieźć do Wrocławia, do pana Wacława, biskupa wrocławskiego, swojego brata, i tam umarł. | 12 XII 1398 |
| Przemysław Młodszy, książę oświęcimski | Zamordowany (podczas podróży z Gliwic do Cieszyna przez Czecha Marcina Chrzana nasłanego prawdopodobnie przez księcia raciborskiego Jana II Żelaznego). Roczniki głogowskie dodają jeszcze jeden szczegół: książę miał zostać zabity w wozie. | 1 I 1406 |
| Jan ziębicki | Zginął w bitwie z czeskimi husytami (dowodzonymi przez Jana Kralovca) pod Starym Wielisławiem k. Kłodzka. Powodem porażki miał być nieprzemyślany frontalny atak ciężkozbrojnego rycerstwa na husycki wagenburg (umocnienia powstałe z połączonych wozów transportowych), a także dezercja części wojsk najemnych. | 27 XII 1428 |
| Wacław, książę krośnieński | Jak zanotowano w Rocznikach głogowskich, książę Wacław zginął w wyniku nieszczęśliwego wypadku: przebywał w Krośnie [Odrzańskim] i stał koło działa, które pękło i go zabiło. | 1 VI 1430/ 4 II 1431 |
| Ludwik II legnicko-brzeski | Jak zanotowano w Kronice legnickiej, książę zmarł nagle podczas kąpieli w łaźni przy uliczce Marii Panny w Legnicy. | 30 IV 1436 |
| Konrad V Kącki | Zaraza. | 10 IX 1439 |
| Kazimierz II, książę bełski | Podczas podróży z Mazowsza do Bełza zapadł na morową zarazę i zmarł nieopodal wsi Miączyn k. Krasnego Stawu w ziemi bełskiej. | 15/16 IX 1442 |
| Rudolf, książę żagański | Zginął pod Chojnicami w bitwie z wojskami polskimi Kazimierza IV Jagiellończyka i wspierającymi je siłami Związku Pruskiego. Książę był (wraz z morawskim rycerzem Bernardem Szumborskim) głównodowodzącym wojsk zakonnych. Poległ już na samym początku bitwy, podczas szarży ciężkozbrojnego rycerstwa polskiego. | 18 IX 1454 |
| Władysław głogowski | Jak podają Roczniki głogowskie, zmarł w wyniku rozległych ran odniesionych 1 X 1459 roku w czasie bitwy na Ołbinie pod Wrocławiem: książę Władysław, pan Głogowa, został dotknięty wielką słabością w tej bitwie i działaniu, i tak we współczucia godny sposób działał w tej słabości i nie zdołał się z niej wyleczyć. | ok.14 II 1460 |
| Baltazar żagański | Już w wieku XV - m.in. w kronice Jana Długosza - pojawiła się informacja, iż książę miał umrzeć w więzieniu w Przewozie zagłodzony z rozkazu własnego brata, Jana II Szalonego; oskarżenie to jednak nie pojawia się w najlepiej poinformowanych źródłach żagańskich i głogowskich, zatem nie do końca zasługuje na zaufanie; niemiecki historyk Johann Gottlob Worbs w swoim dziele pt. Geschichte des Herzogthums Sagan z końca XVIII wieku przytoczył funkcjonujące w lokalnej tradycji ludowej 3 wersje:
| 15 VII 1472 |
| Henryk XI głogowski | Prawdopodobnie otruty (jak podaje Katalog opatów żagańskich, śmierć księcia, zdaniem lekarzy, spowodowana została porażeniem trucizną). | 22 II 1476 |
| Kazimierz III, książę płocki, biskup płocki | Zaraza. | 9 VI 1480 |
| Janusz II płocki | Możliwe otrucie. Jak donosi jedno z krzyżackich źródeł, książę den eynen tag gesunt, den andern todt (jednego dnia zdrowy, drugiego martwy). Nagły zgon księcia mógł być także spowodowany niezidentyfikowaną chorobą - 27 lutego 1494 roku książę Janusz nakazał sporządzenie inwentarza swojego skarbca z zamku w Ciechanowie, w celu przekazania bratu Konradowi całej jego zawartości po swojej śmierci - może to oznaczać, iż ok. 40-letni książę przewidywał swoją rychłą śmierć | 16 II 1495 |
| Mikołaj II, książę niemodliński | Ścięty mieczem na rynku w Nysie (powodem tej kary była napaść, której książę dokonał wobec Kazimierza II cieszyńskiego i biskupa wrocławskiego Jana Rotha - zaatakował obydwu sztyletem, podejrzewając, iż pragną go uwięzić. Wyrok śmierci był bezprawny, gdyż w stosunku do księcia mógł go wydać jedynie sąd królewski, a nie miejski sąd ławniczy). | 27 VI 1497 |
| Jan (Janusz) V zatorski | Zamordowany (przez polskiego szlachcica Wawrzyńca Myszkowskiego ze Spytkowic, z powodu sporu o wodę ze stawu rybnego, którą ludzie księcia niebacznie spuścili na ziemie Myszkowskich powodując znaczne straty). | 17 IX 1513 |
| Stanisław, książę mazowiecki | Możliwe otrucie. Nagły zgon młodych książąt w niedługim okresie czasu mógł być także spowodowany dziedziczną chorobą Piastów mazowieckich - gruźlicą, bądź nadmierną skłonnością książąt do alkoholu. Ówcześni podejrzewali otrucie z rąk Piotra Jordanowskiego, starosty błońskiego, albo Jana Altansee, aptekarza płockiego. Wśród oskarżanych wskazywano również na wojewodziankę płocką Katarzynę Radziejowską, a w późniejszych latach na królową Bonę Sforza. Po przeprowadzeniu specjalnego śledztwa, połączonego z oględzinami medycznymi, 9 lutego 1528 roku król Zygmunt Stary wydał edykt, który głosił, iż książęta nie sztuką ani sprawą ludzką, lecz z woli Pana Wszechmogącego z tego świata zeszli. Badania przeprowadzone w roku 1953 w Instytucie Medycyny Sądowej przez prof. Wiktora Grzywo-Dąbrowskiego również nie potwierdziły śladów truziny. | 8 VIII 1524 |
| Janusz III, książę mazowiecki | 9/10 III 1526 | |
| Henryk XI legnicki | Prawdopodobnie otruty (Hans Schweininchen zanotował, iż książę przybył do Krakowa i był obecny na koronacji królewskiej Zygmunta III Wazy, po czym dostał książę nagle bardzo ciężkiej febry, żądał mleka dla ochłodzenia się, a gdy się napił, umarł w godzinę. Gadano, że książę wypił truciznę). | 3 III 1588 |
| władca | przyczyna śmierci | data |
|---|---|---|
| Wacław III czeski | Zasztyletowany (Jan Długosz podaje 3 wersje):
| 4 VIII 1306 |
| władca | przyczyna śmierci | data |
|---|---|---|
| Władysław III Warneńczyk | Zginął w bitwie z Turkami pod Warną, gdzie głowę uciął mu janczar o imieniu Chodża Chyzyr (jak relacjonuje turecki kronikarz Chodza Effendi: dzielnym natarciem ranił mu konia, zwalił na ziemię wychowańca piekła, uciął nikczemną głowę i, przynosząc ją padyszachowi, pochwały, względy i hojną nagrodę osiągnął). | 10 XI 1444 |
| władca | przyczyna śmierci | data |
|---|---|---|
| Henryk Walezy | Zmarł z powodu rozległej rany w żołądku zadanej nożem przez dominikanina, Jakuba Clément; zdarzenie to miało miejsce podczas oblężenia Paryża przez wojska królewskie, w czasie gdy Henryk... siedział na sedesie. | 2 VIII 1589 |
| Michał Korybut Wiśniowiecki | W czasie uczty zjadł nadmierną ilość owoców, co doprowadziło do silnego zatrucia żołądkowego i następnie pęknięcia wrzodów i perforacji jelita. | 10 XI 1673 |
| Stanisław I Leszczyński | Zmarł w wyniku rozległych oparzeń (od ognia w kominku zapaliło się na nim ubranie). | 23 II 1766 |
| władca | przyczyna śmierci | data |
|---|---|---|
| Jan, syn Świętopełka gdańskiego | Liber mortuorum monasterii beatae Mariae de Oliva (nekrolog oliwski), pod datą dzienną 28 sierpnia informuje: zabity zostaje Jan, syn księcia Świętopełka. Prawdopodobnie zginął ok. 1248 roku podczas walk Świętopełka z Krzyżakami i bratem Samborem II. | 28 VIII ok.1248 |
| władca | przyczyna śmierci | data |
|---|---|---|
| Warcisław I pomorski | Zamordowany (istnieją 2 wersje):
| (9 VIII?) 1135 |
| Kazimierz I dymiński | Zginął w bitwie przeciwko Branbenburczykom atakującym księstwo dymińskie. | X/XI 1180 |
| Barnim II pomorski | Według stosunkowo późnej (XVI-wiecznej) relacji kroniki Tomasza Kantzowa, książę miał zginąć z rąk rycerza Widanta, w związku z podjętymi próbami uwiedzenia jego żony; morderstwo miało się dokonać w okolicy Hintersee k. Stolca; poważne wątpliwości w tej relacji budzi jednak fakt, iż rzekomy sprawca figurował jako świadek na późniejszych dokumentach Bogusława IV (brata Barnima II), co wydaje się mało prawdopodobne w przypadku potencjalnego zabójcy. | 28 V 1295 |
| Kazimierz III szczeciński | Zmarł w wyniku ran odniesionych podczas oblężenia Chojny w Nowej Marchii (książę był stronnikiem cesarza Karola IV Luksemburskiego i brał udział w wyprawie przeciwko margrabiemu brandenburskiemu, Ottonowi Wittelsbachowi). Według funkcjonującej na dawnym Pomorzu ludowej pieśni opisującej to wydarzenie, miał zostać postrzelony z kuszy w szyję. Pomimo szybkiego przewiezienia Kazimierza do Szczecina i opieki najlepszych medyków, rana okazała się śmiertelna. | (ok.24) VIII 1372 |
| Kazimierz IV słupski | Zmarł w wyniku ran odniesionych podczas oblężenia zamku w Złotorii k. Torunia. Jak informuje Janko z Czarnkowa w swojej kronice, w liczbie ranionych był książę Kazimierz, mocno kamieniem uderzony, z czego wkrótce potem, jak sprawiedliwie mniemają, zakończył życie. | 2 I 1377 |
| Warcisław VII słupski | Zamordowany, prawdopodobnie przez Jana, mieszczanina stargardzkiego. Zabójstwo miało zostać przeprowadzone podczas wypadu z obleganego zamku Zarich (Szadzko?). | (ok.25) II 1395 |
| Barnim VI wołogoski | Zaraza. | 22/23 IX 1405 |
| Joachim Młodszy szczeciński | Zaraza. | 8 IX/4 X 1451 |
| Barnim VIII Młodszy | Zaraza. | (19?) XII 1451 |
| Otton III szczeciński | Zaraza. | 7/8 IX 1464 |
| Eryk II Lienzer | Zaraza. | 5 VII 1474 |
| Kazimierz VI szczeciński | Otruty przez... własną matkę, zgodnie z mało wiarygodną relacją XVI-wiecznego kronikarza, Tomasza Kantzowa. | 8/15 IX 1474 |
| Kazimierz VIII Bogusławowic | Jak informuje Tomasz Kantzow w swej kronice, książę Kazimierz, ciągle swoją trapiony chorobą [syfilisem - przyp. wł.], nie chciał się jednak oszczędzać, lecz wciąż się urzynał jak bela. Toteż pewnego razu zagapił się wchodząc po schodach, spadł z nich i i niebawem zmarł od tego upadku. | 29 X 1518 |
